Związek kobiety i mężczyzny

Argumenty przeciw małżeństwom gejów i lesbijek, vol. 1

Dziś o prawach (a właściwie o braku praw i dyskryminacji legislacyjnej) polskich gejów i lesbijek. Zacznę od prawa nad Wisłą najczęściej homoseksualistom odmawianego i wzbudzającego największe kontrowersje: prawa do traktowania ich związków na równi ze związkami heteroseksualistów. Czyli w dużym skrócie: prawa do małżeństw jednopłciowych.

Postaram się w tym miejscu przeanalizować 10 najczęściej stosowanych argumentów przeciw przyznaniu parom tej samej płci prawa do zawarcia małżeństwa (tak tak, nie żadnego związku partnerskiego, który wydaje się tylko półśrodkiem, ochłapem, tylko normalnego małżeństwa) i ustalić, ile w nich racji i sensu. Dziś zaczynam.

Argument I
Małżeństwo zawsze było związkiem kobiety i mężczyzny.

Argument jest bałamutny z trzech głównych powodów:

1. Gdybyśmy nawet założyli, że tradycyjnie małżeństwo było zawierane wyłącznie między kobietami i mężczyznami (co, jak poniżej wykażę, nie jest prawdą), i tak z tego, że coś do tej pory jakoś wyglądało, nie wynika, że zawsze tak wyglądać musi. Tradycyjnie przez wiele tysięcy lat istniało na świecie w różnorakich formach społecznie aprobowane niewolnictwo – nikt jednak przy zdrowych zmysłach nie powie dziś, że posiadanie i wykorzystywanie innych ludzi jest w porządku. Kobiety w tradycyjnych społecznościach wschodnich i zachodnich traktowane były jak zwierzęta lub przedmioty – współcześnie jednak większość cywilizowanego świata zgadza się, że jest to niedopuszczalne i piętnuje wszelkie przejawy wątpliwej męskiej supremacji. Jeszcze na początku XX wieku w większości Stanów Amerykańskich czarny mężczyzna nie mógł poślubić białej kobiety – jednak regulacja ta wylądowała w śmietniku historii, gdy do powszechnej świadomości przeniknęła informacja, że wszyscy ludzie są równi. Podobnie prędzej czy później w Polsce przeniknie do powszechnej świadomości, że orientacja seksualna tak naprawdę nie ma znaczenia i że nie warto z jej powodu ludzi prześladować czy dyskryminować.

2. Małżeństwo nie istnieje obiektywnie, jak np. welon czy obrączka. Jest konstruktem społecznym, prawnie usankcjonowaną umową między ludźmi. Skoro zatem to ludzie umówili się co do tego, czym jest małżeństwo, nie istnieją realne powody, dla których nie można by renegocjować takich umów. Wiele otaczających nas pojęć-konstruktów było w historii renegocjowanych, np. pojęcia narodu (wspólnoty narodowe nierzadko pojawiają się i znikają wraz z państwami, jak to miało miejsce np. z Jugosłowianami, mogą też być tworzone sztucznie na mocy dekretów politycznych: Stalin podzielił swego czasu turkojęzycznych mieszkańców stepów Turkiestanu na Kazachów, Uzbeków, Turkmenów i Kirgizów, i tak już zostało), człowieka (bywało, że wielcy filozofowie na poważnie zastanawiali się, czy ludźmi są Czarni, Czerwoni, kobiety) czy obywatela (w I Rzeczypospolitej na przykład obywatelami byli tylko szlachetnie urodzeni – czyli 8 procent mieszkańców państwa, w III prawami obywatelskimi cieszą się niemal wszyscy), dlaczego by zatem nie renegocjować i zakresu znaczeniowego małżeństwa?

3. Argument jest fałszywy dla każdego, kto choć trochę orientuje się w historii i antropologii, tudzież w tym, co aktualnie dzieje się na świecie. Zdarzało się i wciąż zdarza (np. na Bliskim Wschodzie czy wśród mormonów), że małżeństwo łączy(ło) więcej niż dwie osoby: czymże bowiem są związki poligamiczne, jeśli nie stadłami jednego mężczyzny z większą liczbą kobiet, które to kobiety dzieląc ze sobą łoże i mężczyznę, znajdują się de facto także ze sobą w czymś w rodzaju związku małżeńskiego… W czystej formie małżeństwa dwóch osób tej samej płci istniały poza tym w różnym czasie w licznych kulturach. W starożytnym Rzymie cesarze i dostojnicy poślubiali czasami eunuchów (zrobili to m.in. Neron i Dioklecjan). Cesarz Heliogabal miał kilkunastu mężów, których wybierał sobie spośród najprzystojniejszych i najbardziej męskich atletów, co nie przeszkadzało mu jednocześnie mieć też kilku żon. Nawet Juliusz Cezar oskarżany był o to, że dla pieniędzy poślubił w młodości bogatego patrycjusza (tak czy owak nie był mu chyba zbyt wierny, skoro mówiono wtedy w Rzymie o późniejszym zdobywcy Galii „żona wszystkich mężów i mąż wszystkich żon”). Przejściowe małżeństwa między starszymi mężczyznami a wchodzącymi w życie młodzieńcami istniały w kongijskim plemieniu Azande i w chińskiej prowincji Fucien, zawierali je też czasami północnoamerykańscy szamani. Współcześnie małżeństwa osób tej samej płci są dopuszczalne i uznawane przez państwo za równorzędne małżeństwom osób odmiennej płci w Hiszpanii, Holandii, Belgii i Kanadzie. Można je również zawierać w amerykańskim stanie Massachusetts tudzież uznaje je na swoim terytorium stan Nowy Jork (w którym jednak dotąd nie ustalono, czy można je zawierać). Zrównane lub prawie zrównane prawnie z małżeństwami związki partnerskie istnieją m.in. we wszystkich krajach skandynawskich, w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Francji, Nowej Zelandii, Szwajcarii, Luksemburgu, Portugalii, Andorze oraz w siedmiu amerykańskich stanach. Małżeństw osobom tej samej płci nawet tam, gdzie nie są legalne, udzielają niektóre Kościoły protestanckie (unitarianie, kanadyjski Kościół Anglikański, amerykański United Church of Christ) i prawie wszystkie odłamy judaizmu reformowanego [na podstawie wikipedia.org]. Jak zatem widać, nic takiego jak jeden obowiązujący absolutnie i powszechnie heteroseksualny model małżeństwa współcześnie nie istnieje – i prawdopodobnie nigdy nie istniało.

W nastepnym odcinku prokreacyjne funkcje małżeństwa.