Nieszczęścia Eltona

Ech, czy ktokolwiek pamięta jeszcze o blogu Marcinkiewicza, od którego zaczął się trwający już ponad miesiąc największy w historii Polski najazd polityków na blogosferę… Przyćmiły go kolejne pamiętniki internetowe, które w obliczu zbliżających się wyborów samorządowych gęsiego zakładają politycy, w nadziei na reklamę tanim kosztem lub przynajmniej gwoli przypomnienia, że wciąż żyją. Bo kto nie ma bloga, ten dziś nie istnieje. No, może poza garstką szczęściarzy, o których piszą inni bloggerzy, co ma miejsce w przypadku Giertycha, Rydzyka, Wielkich Braci i kilkunastu innych baśniowych stworów, zaludniających wirtualną rzeczywistość blogów politycznych.

Stwory zresztą także postanowiły się usamodzielnić. Nawet te pozornie niemrawe poczynają sobie w temacie dość żwawo. I tak bloga założył mało na ekranie rozmowny Pawlak, choć trzeba przyznać, że sukcesu nie odniósł, w przeciwieństwie np. do przedwczoraj odpalonego Wierzejskiego. 1460 komentarzy w ciągu doby, niemal wszystko obelgi – to naprawdę robi wrażenie. Już widzę, jak w ślady Wojtusia drepczą kolejne Tuski i Leppery, może nawet Jarek da się przekonać do pisania o wieczorach, które spędza z kotem, szczęśliwie wciąż żywym (wieść gminna niesie, że Edgar poprzedniego miauczusia uśmiercił właśnie z zazdrości o względy Prezesa – było to jednak przed epoką pamiętników internetowych, więc Prezes z bólem po stracie Jedynego Przyjaciela radzić musiał sobie sam). Największe nadzieje łączę jednak z potencjalną działalnością blogerską najinteligentniejszej kobiety w polskim Sejmie: Renaty Beger. Nie wątpię, że – gdyby zdecydowała się pisać – soczystością stylu bez trudu przyćmiłaby Gombrowicza, autentyzmem – księżnę Dianę, a brakiem zahamowań – samego markiza de Sade.

Tymczasem taki Wierzejski, jak zwykle, monotematyczny: pisze głównie o agresji prześladujących go homo. Ewentualnie o nieszczęściu Eltona Johna (bo gej). Jak najdalej mi od freudyzmu, jednak lektura wynurzeń elpeerowskiej szczekaczki zmusza do przyznania, że dziadzio Sigismund trochę racji miał. Przynajmniej wtedy, gdy rozwodził się nad mechanizmem projekcji – na przypadku Wierzejskiego będą się kiedyś uczyły całe pokolenia psychopatologów.

A co do angielskiego gwiazdora, chciałbym być tak nieszczęśliwy, jak gość, który przyznaje się do przepuszczania 1,5 miliona funtów miesięcznie. Niestety, szczęście wytrwale nie chce mnie opuścić.

Choć być może się mylę, może dobrostan psychiczny niekoniecznie zależy od ilości zer na koncie… Może Elton John jest naprawdę nieszczęśliwy, choćby dlatego, że Wojciech Wierzejski nie miał go do tej pory okazji uszczęśliwić. Pałą oczywiście.