No i mam nauczkę.

Zadzwonił do mnie przedwczoraj dziennikarz z SuperExpressu z prośbą o wypowiedź na temat zmian, które jakoby zaszły w wizerunku Joanny Kluzik-Rostkowskiej i Pawła Poncyljusza. Jako że sam na wakacjach nie mam zwyczaju ani się golić, ani czesać, odpowiedziałem zrazu, że zmian szczególnych nie widzę, zaś wyciąganie z jednego wystąpienia publicznego w sezonie urlopowym wniosku, iż oto zaszła w danej osobie fundamentalna przemiana, uważam za przedwczesne i nieuzasadnione.

Dziennikarz jednak był nieustępliwy i drążył temat: gdyby jednak było tak, że zmianę wywołały czynniki zewnętrzne, jakie mogłyby być to czynniki? Czy stres (taki jak ten w kampanii wyborczej) może z człowieka wyssać wszelką radość życia? Co sprawia, że ludzie na ogół dbający o wygląd czasami się zaniedbują? W tamtej chwili – wiem to po szkodzie – powinienem był przerwać połączenie, niestety, nie zrobiłem tego, i teraz pozostaje mi pluć sobie w brodę.

By uniknąć nieporozumień: w całej rozmowie (która trwała ponad pół godziny, więc i tak było z niej co wyrywać z kontekstu) nie powiedziałem niczego, co kazałoby dziennikarzowi wysnuć wniosek zawarty w tytule. Nie, nie uważam, iż zmiana wyglądu obojga (lub któregokolwiek z dwójki) polityków wywołana jest poczuciem winy. Informacja z tytułu, niestety, przezornie podana została przez redakcję bez mojego nazwiska: zamiast tego opatrzono ją określeniem („psycholog”), które w dalszej części artykułu mojemu nazwisku towarzyszy. W efekcie przeciętny czytelnik to mi przypisze autorstwo wspomnianego zdania. Taki zabieg, w teorii retoryki nazywany implikaturą (ciekawym, co dokładnie oznacza to pojęcie, polecam świetny tekst z bloga Errovenisanie Implikatura jako użyteczna forma manipulacji językowej, opracowany na bazie wypowiedzi Bronisława Komorowskiego z ostatniej kampanii prezydenckiej) sprawia, że w umyśle odbiorcy powstaje wrażenie, że coś zostało przeze mnie powiedziane, ale kryje redakcję, gdybym wytoczył jej proces o włożenie mi do ust nie moich słów. Bo w końcu gdzie wprost napisano, że to moje usta?

Na jedno z kolejnych pytań: „Czy zdarza się, że ludzie nieszczęśliwi czasami zaniedbują wygląd?”, odpowiedziałem dziennikarzowi twierdząco (nawiasem mówiąc, odpowiedziałbym twierdząco także, gdyby pytanie brzmiało: „Czy ludzie szczęśliwi czasami zaniedbują wygląd?” – w końcu prawie każdy może mieć dzień bez porannego golenia czy wizyty u fryzjera), co na końcu tekstu dało asumpt drugiej, równie absurdalnej implikaturze. Tekst sugeruje (ale, przy bliższym wczytaniu się, wciąż tylko sugeruje), że twierdzę, iż Kluzik-Rostkowska i Poncyljusz są nieszczęśliwi. Nie muszę chyba wspominać, że zdanie, które redaktor usłyszał ode mnie jako jedno z pierwszych: że o powody utrzymania zarostu czy zmiany uczesania najlepiej zapytać samych bohaterów artykułu, już się oczywiście w tekście nie znalazło.

Wczoraj SuperExpress wylał na Joannę Kluzik-Rostkowską i Pawła Poncyljusza – dwójkę polityków, z którymi nie we wszystkim się zgadzam, ale których cenię i do których (co na naszej scenie politycznej stanowi spory ewenement) żywię szacunek – wiadro pomyj. Czy tego chcę, czy nie, moje nazwisko pływa w tym wiadrze na wierzchu. W tym miejscu chcę za to i panią Joannę, i pana Pawła (jesli tu kiedykolwiek zajrzą) przeprosić.

Za pokutę obiecuję z SuperExpressem obiecuję więcej nie rozmawiać.

7 komentarzy

    1. Tego typu badziew kupuje "elita" polskiego bezmózgowia Wystarczy stanąć przy kiosku i popatrzeć kto to kupuje.Ludzie zakompleksieni, szukający nowych wrażeń, bez zajęć, bez perspektyw, bez rozumu. Typowy czytelnik SE to jełop o inteligencji Ferdynanda Kiepskiego. Panie Tomaszu, z takimi gazetami się po prostu nie rozmawia. Życzę owocniejszej współpracy z dziennikarzami przestrzegającymi etyki.

      P24
      1. P24, dzięki za życzenia. Ja generalnie na współpracę z dziennikarzami bardzo sobie cenię, więc tym bardziej mnie taka sytuacja wkurza – choć jeszcze bardziej chyba powinna wkurzać normalnych dziennikarzy. Bo mogę sobie wyobrazić kogoś, komu takie coś przytrafia się w trakcie pierwszego kontaktu z mediami, i którzy potem wyciągają z tego wnioski w stosunku do całego środowiska dziennikarskiego.

  1. Czy z tego incydentu można wyciągnać jakieś konstruktywne wnioski ? Owszem. Rozmowy z dziennikarzami należy nagrywać, a na końcu rozmowy zastrzec, że wywiad można opublikować wyłącznie, po autoryzacji tekstu.

    fagol
    1. Nagrywanie to jest jakieś wyjście, jeśli z góry zakłada się nieuczciwość dziennikarza i potencjalny proces, a ja ze współpracy z mediami w 99 na 100 przypadków jestem zadowolony. Co do autoryzacji, nie przeceniałbym tego narzędzia (zdarzyło mi się już, że po niej i tak w pewnym medium poszło akurat to, co z tekstu wykreśliłem, ale sprawa była tu trzeciorzędnej ważności, więc nie było sensu robić szumu). Ja zwykle wybieram najprostszą opcję i z redakcjami, które wykręcają takie numery, więcej nie rozmawiam.

      Ale czasami to nie wystarczy, i stąd choćby ten tekst.

Skomentuj Tomek Łysakowski Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *