Kasa za nieróbstwo

Piękny opis z Rzeczpospolitej, pokazujący, do czego prowadzi państwo opiekuńcze:

Szwedzkie małżeństwo w średnim wieku, Eva i Bengt, choć cieszy się dobrym zdrowiem, od dziesięciu lat żyje na zasiłku. Nie chcą pracować i nikt nie jest w stanie ich do tego zmusić.
Twierdzą, że mają „taką strukturę osobowości, która odbiega od normy”, i dlatego nie mogą iść do zwykłej pracy. Przekonują, że społeczeństwo tylko na tym zyska, jeżeli zostaną uwolnieni od tego przykrego obowiązku. Utrzymanie powinna im zatem zapewnić gmina Kinda (…), w której para od roku mieszka, „z moralnych i ekologicznych względów”.
Dwa miesiące temu pracownicy socjalni zdecydowali jednak, że zasiłek Evy i Bengta należy zmniejszyć. Para odwołała się do sądu wojewódzkiego regionu wschodniej Götlandii. Nieskory do wysiłku Bengt, z wykształcenia nauczyciel muzyki, argumentował, że „konwencjonalna praca w jego przypadku i najbliższego otoczenia jest wykluczona, ponieważ pod względem świadomości, intelektu i emocji powoduje ona u niego ból i przygnębienie nie do zniesienia”. Sąd wojewódzki się tym jednak nie przejął i opowiedział się po stronie pracowników socjalnych.
Małżeństwo ani myśli się poddać. Decyzję sądu uznaje za „ekonomiczne tortury”. Eva i Bengt zarzucają trybunałowi, że zmusza ich do dostosowania się do społeczeństwa, którego norm oni nie akceptują. Gdyby mieli wybierać między pójściem do biura pośrednictwa pracy a kulą w łeb, to wolą kulę.

Mam wrażenie, że w tym jednym, wyjątkowym wypadku nawet największy libertarianin by się zgodził, iż społeczeństwu opłacałoby zrzucić się dla Evy i Bengta… na dwa naboje.